اختلال کندن پوست عبارت است از میل شدید و مکرر برای کندن پوست تا جایی که باعث بروز ایجاد زخم و جراحت بر بدن میشود. این اختلال طبق آخرین طبقه بندی کتابچه تشخیصی آماری اختلالات روان، به عنوان اختلالی مجزا تعریف میشود. اما با بیماری های دیگر حوزه روان همایندی زیادی دارد. این رفتار بعد از مدتی برای افراد، حالت وسواس گونه پیدا میکند و حتی نمیتوانند میل خود را برای این کار کنترل کنند. عوامل زیادی در شکل گیری این رفتار دخیل هستند. معمولا افرادی که مهارت کافی برای کنترل اضطراب و یا افکار خود را ندارند؛ دست به این کار میزنند. در این مقاله به بررسی این رفتار و راه های کنترل آن، میپردازیم.
منبع: اختلال کندن پوست
اختلال کندن پوست
در اختلال کندن پوست، افراد مدام در بدن خود به دنبال پیدا کردن زخم و یا پوسته ای هستند که آن را از بدن جدا کنند. توجه داشته باشید که هر گونه جداکردن پوسته های بدن، اختلال محسوب نمیشود و رفتاری طبیعی است. اما اگر این رفتار برای مدت زمان طولانی ادامه پیدا کرده و یا فرد همواره و در هر شرایطی خود را ملزم به انجام این رفتار میداند؛ بیماری محسوب میشود. آنها گاهی اینکار را به صورت ناخودآگاه انجام داده و نمیتوانند در مقابل میل شدید برای انجام آن مقاومت کنند. انگیزه این افراد برای انجام اینکار به قدری زیاد است که در طول روز مدت زمانی را به آن اختصاص میدهند.
دلایل اختلال کندن پوست
اینکه چرا اختلال کندن پوست در افراد بروز میکند؛ هنوز به دقیق مشخص نیست. اما به طورکلی این کار برای آنها تبدیل به عادت شده و از انجام آن هیچ لذتی نمیبرند. این رفتار یک تکانه است که بر بدن خود فرد متمرکز میشود. به همین دلیل شناسایی علت دقیق و جلوگیری از آن بسیار اهمیت خواهد داشت.
ابتلا به اختلالات روان
معمولا بروز اختلال کندن پوست، در افرادی که به بیماری های روان مبتلا هستند؛ بیشتر دیده میشود. افرادی که اضطراب کنترل نشده دارند و یا مبتلا به افسردگی هستند؛ بیشتر احتمال دارد که برای کنترل احساسات رفتار خود، دست به کندن پوست نقاط مختلف بدن خود بزنند. همچنین اختلال وسواس فکری عملی نیز یکی دیگر از عوامل زمینه ساز این اختلال است. این موضوع، لزوم درمان کامل بیماری های مختلف روان را به خوبی نشان میدهد. اختلالات روان در صورت درمان نشدن، پیامدهای منفی زیادی مثل کندن پوست را نیز برای افراد ایجاد میکنند.
برخی از بیماری های جسمانی
ابتلا به بیماری های جسمانی مختلفی که باعث بروز زخم و یا جوش های پوستی میشود؛ سبب بروز اختلا کندن پوست نیز خواهد شد. برای همه ما پیش آمده که بدون هیچ دلیل خاصی زخم خود را دست کاری کرده و یا دانه های روی بدن مان را فشار داده ایم. اینکار بعد از مدتی، تبدیل به عادت شده و در صورت ادامه یافتن نشانه های جسمانی، این اختلال نیز شکل میگیرد. در این شرایط فرد باید در ابتدا بیماری جسمانی خود را درمان کرده تا علائم این اختلال نیز از بین بروند.
اختلالات همزمان با اختلال کندن پوست
یکی از اختلالاتی که به صورت همزمان با اختلال کندن پوست ظاهر میشود و بر ان تاثیر دارد؛ اختلال بدریخت انگاری بدن است. طبیعی است که با تکرار مداوم رفتارهای کندن پوست، آثار زخم ها بر بدن ماندگار خواهند شد و فرد دیگر علاقه ای به بدن خود نخواهد داشت. همچنین یکی دیگر از نشانه های اختلال بدریخت انگاری بدن، ایراد گرفتن دائمی از بدن خود است. آنها با اینکار اعتماد به نفس خود را از بین برده و روابط خود را محدود میکنند. همچنین با اینکار، بعد از گذشت مدتی اختلالات دیگری نیز پدید خواهند آمد. رابطه میان این دو اختلال کاملا دو طرفه است و هر یک دیگری را سبب میشود.
نشانه های اختلال کندن پوست
برای تشخیص دقیق اختلال کندن پوست، در ابتدا باید علائم آن را در نظر گرفت. در واقع با انجام اینکار به صورت مکرر، آثار زخم در نواحی مختلف بدن مثل بازوها، پاها و حتی صورت، مشهود است. اما نشانه های این بیماری، فقط به آثار زخم بر بدن، محدود نمیشود. حتی در ظاهر و برخی از رفتارهای آنان نیز میتوان به ابتلا به این بیماری پی برد. برخی از نشانه های این بیماری، شامل موارد زیر میشوند.
فرد تا ایجاد زخم بر روی پوست، پیش میرود.
همیشه به دنبال راهی برای درمان است.
پوست کندن به دلیل اعتیاد و یا مشکلات روانی دیگر نیست.
بیماری های جسمانی در مورد بروز این رفتار، دخیل نیستند.
آنها همیشه لباس های پوشیده میپوشند و در مورد بدن خود اعتماد به نفس ندارند.
معمولا گوشه گیر و منزوی هستند.
شیوع اختلال کندن پوست
شیوع اختلال کندن پوست تقریبا یک درصد میان بزرگسالان است. و بخش اعظم این یک درصد را زنان تشکیل میدهند. در این میان آمار بروز این اختللا در میان معتادین به کوکائین و شیشه بیشتر است. چرا که با بالا رفتن دوپامین، آنها برای کنترل هیجانات خود دست به رفتارهای مخربی مثل کندن پوست میکنند. همچنین توهماتی که افراد معتاد در حین مصرف تجربه میکنند نیز در بروز این رفتار نقش دارد. برای مثال آنها برای خارج کردن حشره ای که فکر تصور میکنند زیر پوست شان قرار دارد؛ شروع به ایجاد زخم بر روی بدن میکنند.
درمان اختلال کندن پوست
اختلال پوست کندن، یک اختلال مزمن است که افراد باید برای درمان از متخصص کمک بگیرند. ترک این عادت رفتاری مثل اعتیاد است و نیاز به انگیزه و اراده زیادی دارد. همانطور که قبلا هم گفته شد؛ اکثر آنان بارها برای درمان تلاش کرده اند. کمک گرفتن از روانشناس و روانپزشک و همچنین حمایت خانواده از فرد در این شرایط بسیار اثربخش هستند.
روان درمانی
از آنجایی که اختلال پوست کندن، دو نوع مختلف غیرارادی و متمرکز دارد؛ روانشناسان باید در ابتلا نوع دقیق آن را شناسایی کرده و در قدم بعدی با انجام برخی از تکنیک های رفتاردرمانی، این عادت را از بین ببرد. از بین بردن علت روانی این موضوع نیز، بر عهده روانشناس است. همچنین در فرایند درمان، درمانگر استرس و اضطراب، بیمار را کنترل کرده و به او برای کاهش تکانه کمک میکند. پوشیدن دستکش در خانه، مشغول کردن دست ها با کارهای مختلف و همچنین استفاده از روش کش مایکل بام، همگی از روش های روانشناختی برای درمان این بیماری هستند.
دارودرمانی
معمولا داروهایی که برای درمان اختلال کندن پوست، مورد استفاده قرار میگیرند؛ شامل دوکسپین، کلومپرامین، نالتروکسون، پیموزید و اولانزاپین، میشوند. به طور کلی داروهای ضدافسردگی و آرامبخش اثربخشی خوبی بر این بیماری دارند. افراد برای مصرف دارو، باید به روانپزشک مراجعه کنند و از مصرف خودسرانه داروهای روان بپرهیزند.
سخن پایانی
اختلال کندن پوست، در مواردی زندگی فرد را تحت تاثیر قرار داده و او را انجام برخی از فعالیت ها باز میدارد. برای او اینکار حالت اجبارگونه داشته و از این موضوع احساس لذت نمیکند. خانواده در طول دوره درمان باید از فرد حمایت کرده و از بروز تنش در خانه جلوگیری کنند. وجود هر گونه استرسی میتواند آنها را به انجام این رفتار سوق دهد. افراد برای جلوگیری از بروز آسیب بیشتر به بدن و همچنین سلامت روان، باید این مشکل را برطرف کرده و برای درمان از یک روانشناس کمک بگیرند.
برای دریافت مشاوره در زمینه اختلال کندن پوست می توانید با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی آواژه از طریق شماره 02191002360 تماس بگیرید.
سوالات متداول
افراد باید در ابتدا علت این رفتار را شناسایی کرده و عامل ایجاد جوش را از بین ببرند و در قدم بعدی از یک روانشناس برای درمان این اختلال کمک بگیرند.